‘Finn’s Hiel’ is het coming-of-ageverhaal van Arthur en Finn. Arthur is veertien en besluit dat het tijd is om man te worden; Hij gaat op boksles. Daar ontmoet hij Finn, de zoon van de coach. Wanneer Finn door een trucje van het lot en een bezeerde enkel in de richting van Arthur wordt geduwd, ontstaat tussen de twee een bewondering die vele namen kent. Maar is daar in de echte-ventenwereld wel plaats voor?
Finn is een stoere gast. Praten is niet iets waar hij echt het nut van in ziet. Maar wanneer hij zijn enkel kwetst en niet langer op zijn fysieke kracht kan terugvallen, blijkt dat hij door zijn strenge vader en het beeld dat hij intussen van zichzelf heeft ontwikkeld, blind is voor een bepaalde kant in zijn karakter. Een kant die tot nu toe enkel Arthur heeft weten blootleggen. Het is door zijn ogen dat we Finn, en zijn onvermogen om zich open te stellen, ontdekken. Arthur merkt dat Finn oneindig veel meer is dan hij laat uitschijnen, en dat hem dat mateloos ontroert. Het harde van de bokswereld komt haaks te staan op de zachtheid die zich tussen de jongens ontpopt.
1/7
126 tickets
verkocht
Ik maak graag kleine dingen.
Grote verhalen kunnen fantastisch zijn maar ik heb er niet veel.
Ik heb alleen mijn eigen, kleine verhalen.
De verhalen van hoe ik voor het eerst verliefd werd,
hoe ik mijn moeder als meisje leerde zien,
hoe ik zo bang was dat mijn vrienden mij misschien helemaal niet moesten.
Het is met dat soort verhaal dat ik mensen wil raken, maar een film moet ook een wereld op zich zijn.
Een wereld waar je kunt in- en uitstappen, maar dat laatste liefst nog even niet doet. Hoe schep ik een wereld die voelt als de mijne, maar wel kansen biedt om er buiten te treden? Hoe verplaats ik iets waarvan ik weet dat het waar is naar een omgeving die ik eigenlijk nog moet ontdekken?
En hoe kies ik dan een arena die die waarheid zo scherp mogelijk naar voren brengt?
De omgeving van een boksclub is deze keer het speelveld geworden. Het leek mij boeiend een coming-of-ageverhaal te nestelen in een plek waar ogenschijnlijk zo weinig ruimte is voor gevoel, voor twijfel en zwakte.
Ik wil iets maken over het zeldzame, het ingrijpende en totaal ontregelende van een echte connectie. Hoe zoiets onder druk kan komen te staan, en toch altijd zijn weg naar de oppervlakte zal zoeken.
Over kwetsbaar zijn.
Over hoe je bent wie je ouders van je maken, of net niet.
Over het zo onder de indruk zijn van iemand anders, dat je stilletjes amper kan geloven dat deze persoon is zoals hij is, en toch met u de tijd wilt doden.
Cato Kusters, 27/3/2020
